De donderdagavond:

Elke donderdagavond rijden de drie van Loco naar een voormalige school in Den Bosch. Eerst wordt de kachel opgepord en koffie gezet. De nodige instrumenten worden uit  de grote hoge kast gehaald en opgesteld. Eerst even koffie drinken en de wereld beschouwen. Een half uurtje later gaat het echt beginnen: de “bouwsteentjes” die ze hebben worden nog even opgehaald en dan begint het “schaven en schuren”. Welk geluid past er het best bij? Toch weer de pan of onze roestige buis? Hoge klinkende trommels of juist laag, enz. enz.. ? Stukje spelen, opnemen op de "Q3", terug luisteren, discussiëren en weer anders proberen: twee uur lang. En dan weer moe en soms ook voldaan naar huis om het daar te laten bezinken. Je begrijpt dat het zo vaak een half jaar of langer duurt voor een nummer af is: want het moet optimaal zijn!

 

Het begin:

In 1992 hield popgroep “Het Complex” op te bestaan. Jan kon het muziek maken niet missen en zocht naar een nieuwe muzikale uitdaging “in plaats van” (=loco) het electronische musiceren met die band. Tijdens een project over de Nederlandse dichter Martinus Nijhoff speelde hij samen met pianist/slagwerker Gert Gerritsen. Toen dat project was afgelopen zijn zij samen begonnen met de “unplugged” slagwerkgroep “Loco” op Locatie Coudewater. Eigen, ongewone muziek ontstond tijdens het improviseren in de oude gewelven van het voormalige psychiatrische ziekenhuis(loco=gek). In het zelfde gebouw werkten ook een aantal schilders en die kwamen al snel nieuwsgierig kijken wie die “nieuwe” muziek, die door het gebouw galmde, nou eigenlijk maakten.

Het eerste optreden (feb. 1992) was al snel geregeld, dat vond plaats tijdens de opening van de schilderijententoonstelling. Veel optredens volgden, maar ook uitnodigingen om kinderen en volwassenen zelf muziek te laten maken. Zo is de formule van Loco ontstaan: zelf muziek componeren en uitvoeren en anderen muziek laten maken.

Voor Gert werd het allemaal wat veel. Jan nodigde Nico, zijn oude maatje van het Complex, uit om het duo weer compleet te maken. Nico nam het met beide handen aan. In het zelfde gebouw repeteerde toen ook een popgroep waarin Frans, een vriend van Nico, de drums speelde. Toen die band ter ziele ging voegde ook hij zich bij Loco en werd het Loco een trio.

 

Reacties publiek

Al als we onze instrumenten aan het opstellen zijn merken we welke aantrekkingskracht slagwerk heeft: het lukt maar weinigen om voorbij te lopen zonder gauw even stiekem een vel aangeraakt te hebben.

Zijn we eenmaal bezig dan gaat menigeen uit zijn dak. Soms moeten we even op een schouder tikken om duidelijk te maken dat we ondertussen met een ander ritme bezig zijn.

Soms ook hoeven we helemaal geen teken te geven, zoals die keer dat in de bibliotheek waar we speelden een lamp naar beneden kwam door alle geluidstrillingen die geproduceerd werden.

En sommige vaders moeten door hun zoon van de trommel weg getrokken worden: zoals die keer dat een vader zo op ging in het geïmproviseerde gezang dat hij niet in de gaten had dat de rest van de familie het al voor gezien gehouden had.

Kortom: het slagwerk werkt als een magneet. Al komt het ook wel voor dat een peuter de vingers in de oren stopt bij zo’n hoog geluidsvolume!

 

 

Achtergronden, inspiratie, invloeden

Slagwerkmuziek

Als het gaat over slagwerkmuziek in het algemeen dan put Loco uit de rijke bronnen van het Afrikaans slagwerk, met name die van Doudou N’Diaye Rose (Senegal), Japans slagwerk (bijvoorbeeld Wadaiko Yamato), het “industrieel” slagwerk van Les Tambours du Bronx (Never, Frankrijk) en verder al het andere slagwerk dat op onze aarde klinkt: van het hypnotiserende ritme van de Noord-Amerikaanse Indianen tot de swingende samba uit Zuid Amerka.

 

Thema’s

Onze stukken zijn gebaseerd op de geluiden die wie om ons heen horen (bijvoorbeeld: “Locomotive”), onderwerpen die aan de orde komen tijdens onze discussies als we even uitblazen (bijvoorbeeld: “Drie vliegen”) en het plezier in dansen en muziek in het algemeen. (bijvoorbeeld: “Corazon”)

 

Componeren

Wat betreft componeren is Loco vooral beïnvloed door de “minimal music” van Steve Reich (ooit taxichauffeur, New York). Loco maakt haar stukken door te improviseren op de bouwsteentjes die thuis bedacht zijn. Door uitgekiende herhaling en uitwerking van de bouwsteentjes ontstaat, heel langzaam meestal, vanuit het thema, het stuk.

 

Anderen laten musiceren

Als het gaat  om anderen te laten musiceren hanteert Loco uitgangspunten die dicht komen bij de drumcircle filosofie van Arthur Hull (Santa Cruz, USA). Die uitgangspunten zijn: iedereen kan muziek maken, iedereen kan genieten van muziek maken: luister goed naar elkaar en probeer zo te spelen dat alles versmelt tot één vloeiend, swingend ritme.

 

Luisteren en kijken naar Slagwerk Loco

Ga daarvoor naar ons YouTube kanaal!

 

Jan van Nuland, april 2017. Opmerkingen en vragen kunnen naar jan.vannuland@gmail.com